У артыкуле разглядаецца драматычны лёс Уладзіміра Жылкі як эматыўнага тыпу творчай асобы. З дапамогай тэорыі эматыўнасці паэзіі асэнсоўваецца прэваляванне элегічнага модусу мастацкасці і яго ўздзеянне на мастацкую карціну свету. Абгрунтоўваецца ўзаемадзеянне ў творчым метадзе прынцыпаў рамантызму, мадэрнізму і неарамантызму, абумоўленае ў тым ліку сыходжаннем розных модусаў мастацкасці і іх сутыкненнем у мастацкіх самаідэнтыфікацыйных працэсах. Тлумачыцца сувязь мадальнасці паэтычнага выказвання з лірызмам суб’ектнага выяўлення. Вызначаецца, што сімвалічная прырода «хараства» ў паэзіі У. Жылкі ўгрунтавана на барацьбе моцнага духу і збалелага цела.

Святлана КАЛЯДКА

На все статьи номера